Suchergebnisse

Neben politischen und wirtschaftlichen Beziehungen bildet ''Public Diplomacy'' das dritte Standbein der Außenpolitik, schreibt Beata Ociepka. Sie analysiert die Konzeption und die Wirkung von ''Public Diplomacy''-Strategien, die polnische Regierungen zwischen 2004 und 2015 nutzten. In dieser Zeit wurde Polen zunächst von der nationalkonservativen Pis-Partei und später von der bürgerlich-liberalen Bürgerplattform regiert. Beide Regierungen setzten dabei verschiedene Akzente. Die Pis-Regierung betonte ein traditionelles Narrativ der polnischen Geschichte und thematisierte die negativen Entwicklungen nach 1989 wie zum Beispiel die Armut und Ausgrenzung der ländlichen Bevölkerung. Die Bürgerplattform hingegen folgte einem europäischen Narrativ der Modernisierung, das die positiven Seiten der Zeit nach 1989 hervorhob. Zusätzlich zu den Methoden der Regierungen beleuchtet Ociepka auch die Rolle, die Institutionen - wie die Polnische Tourismus Organisation, Universitäten und das Europäische Netzwerk Erinnerung und Solidarität - bei der Darstellung des Landes im Ausland spielen. Sie zeigt, dass diese der offiziellen, staatlichen Strategie entweder entgegenwirken oder diese verstärken können. Die Autorin betrachtet insbesondere die polnische ''Public Diplomacy'' in Bezug auf Deutschland, Russland und die Ukraine. Ociepka thematisiert die verschiedenen historischen und gesellschaftlichen Hintergründe, welche die Beziehungen dieser Staaten prägen, und zieht eine kritische Bilanz der Erfolge und Misserfolge der ''Public Diplomacy''-Strategien Polens. (ifa)

The objective of the article is to check the functionality of the leading concepts explaining the role of media in international relations and foreign policy in the fourth era of political communication. The author focuses on the "CNN effect" and "manufacturing consent" concepts to illustrate how the Almond–Lippman consensus was rejected. The study is framed by the idea of globalization of media and uses the cases from the EU (Poland and the Netherlands), the relations with Russia and the recent migration crisis on the Polish–Belarussian border to assess the role and position of media in international relations in the age of information overload. The author concludes that despite the deep mediatization of societies in the 21st century, the governments are able to take charge of the discourses in international communication using their strategic narratives.

Celem przeprowadzonego badania było zidentyfikowanie źródeł informacji o kryzysie migracyjnym na wschodniej granicy Polski w 2021 r. Ponieważ polski rząd wprowadził stan wyjątkowy w strefie przygranicznej, a dziennikarzom zakazał do niej wstępu, powstała sytuacja wyjątkowa, szczególnie nadająca się do badania źródeł i kierunków przepływu informacji. Kryzys na granicy polsko-białoruskiej w 2021 r. stanowi przykład problemu globalnego (migracje) skonfrontowanego z lokalnym kontekstem, który ograniczył siłę platform i portali internetowych ze względu na położenie geograficzne oraz uwarunkowania geopolityczne. Metody badań: badanie było prowadzone w trakcie trwania kryzysu (wrzesień–grudzień 2021 r.), wobec czego wykorzystano metodę etnograficzną, metaanalizę raportów o kryzysie, a także analizę ilościową kont na Facebooku i Twitterze oraz na stronach internetowych wybranych mediów. Uzyskane wyniki wykazały, że platformy online pełniły w czasie tego kryzysu rolę kanałów komunikacji dla źródeł rządowych – polskich i białoruskich. Konta agend polskiego rządu, takich jak Straż Graniczna, miały przewagę w liczbie obserwujących nad kontami organizacji pozarządowych takich jak Grupa Granica. Zakaz wstępu dziennikarzy do strefy przygranicznej, wprowadzony przez polskie władze, spowodował, że w obiegu międzynarodowym (np. w BBC i CNN online) pojawiły się przekazy wizualne pochodzące z białoruskich mediów i agencji informacyjnych. W badanym przypadku platformy internetowe były z powodzeniem wykorzystywane przez aktorów politycznych i jako takie pełniły rolę pośredników cyfrowych, nie ingerując w przepływ informacji.

Studies on public diplomacy have been quite advanced since at least 2001. The public diplomacy phenomenon attracted the attention of researchers as more and more governments implemented public diplomacy as a tool of their foreign policy. This article aims to summarize the author's case studies and to discuss the impact that research on public diplomacy has on the understanding of political communication. The analyses were built on definitions of political communication by Denton and Woodward and by McNair. While discussing the New Public Diplomacy model as political communication, the author implemented a network approach to frame the concept.

Celem tekstu jest rewizja pojęcia komunikowania globalnego na podstawie literatury ostatnich lat i wyników badań nad miękką siłą i dyplomacją publiczną, prowadzonych przez autorkę. Ta dziedzina to jeden z nurtów współczesnych badań nad komunikowaniem globalnym. W ujęciu autorki globalność komunikowania występuje wtedy, gdy przekazy są powszechnie dostępne i dekodowalne, pomimo różnic kulturowych. Elementem łączącym studia nad miękką siłą i dyplomacją publiczną z innymi nurtami jest pojmowanie komunikowania globalnego jako sieci.